Afgelopen donderdagavond hadden wij van Glamourland de grote eer een exclusief dubbel interview af te nemen met twee grote acteurs uit the States, mogelijk gemaakt door Hollywood Produksiyon. Ze zijn beiden inmiddels decennialang te bewonderen in zowel film- als televisieproducties en zijn nog lang niet uit geacteerd. Costas Mandylor is vooral bekend van zijn rol als detective Mark Hoffman uit de bloedstollende Saw-films en Parker Stevenson vergaarde grote bekendheid door zijn rol van Craig Pomeroy in Baywatch.
Op een unieke locatie te Amsterdam mochten wij de uiterst sympathieke, galante en hartelijke heren interviewen tussen hun drukke schema’s door. We hebben gepraat over het leven als bekende (en sexy!) acteur, beroemdheid, de schaduwkant van bekendheid, glamour, luxe, persoonlijke levensverhalen en levenslessen, ga zo maar door. Eerst hebben we Parker Stevenson en Costas Mandylor gepersonaliseerde vragen gesteld om hen vervolgens gezamenlijke vragen te stellen.
Parker Stevenson
Uw moeder was al te zien op televisie toen u nog zeer jong was, denkt u dat dit wellicht uw keuze heeft beïnvloed om acteur te worden?
Ja, toen ik heel klein was nam ze me mee naar toneelstukken in New York en soms ook naar de set als ze daar aan het filmen was. Ik was daaraan gewend en voor mij was het heel normaal, ik was niet bang om op een set te staan. Zonder haar was het ook veel moeilijker geweest voor mij om acteur te worden, het heeft me echt geholpen. Ik was dertien of veertien toen ik begon met acteren.
Uw vader vond het toch helemaal geen goed idee dat u ging acteren?
Nee, hij was een financiële man, hij werkte op de aandelenmarkt. Hij dacht dat het acteren maar gekkenwerk was. Toen ik mijn doorbraak had met acteren zei hij tegen me: “Ik denk dat je een foutief idee krijgt van de waarde van een dollar”. Het allereerste werk wat ik namelijk deed was een reclame voor Clearasil. Ik had een heel jaar lang auditie gedaan voor van alles en nog wat toen ik hiervoor werd uitgekozen. Het enige wat je zag van mij was een close-up van mijn gezicht waarop ik het spul smeerde, en ze hebben net dat stukje in vijf verschillende reclames gezet. Ik heb daar zoveel geld mee verdient, meer dan mijn vader in een heel jaar. Dus ik snap waarom hij bezorgd was.
Wanneer kwam voor u het moment dat u dacht ‘nu ben ik echt een acteur’?
Nou, ik wilde gewoon uit huis, onafhankelijk zijn. Daarom werd ik een acteur. En toen tien jaar later werkte ik voor een kleine film in Lifeguard, dit was een fantastische ervaring. Het was heel anders dan de films waar ik voorafgaand aan had meegewerkt. Het was een intieme, besloten en interessante ervaring dat alles voor me veranderde. Toen dacht ik: dit is een hele interessante wijze om je leven te besteden.
Foto: Bram Heimens – ASA foto Amsterdam
Het is bekend dat u een heel erg luxe leven leidt met een immens groot huis met twintig kamers, dure auto’s en ga zo maar door. Wat voor een effect heeft het op u gehad als persoon?
Dat is een goede vraag… (roert even denkend in zijn koffiekopje). Het is heel erg afleidend. Je hebt mensen die voor je werken, reparaties en onderhoud die moeten worden gedaan, de grote tuin, de gasten die komen en gaan, en gewoon heel veel uitgaven en tijd die erin gaan zitten. Voor mij is het tijdsverspilling. Het is niet het echte leven. Je kan een gigantisch huis hebben, vervolgens ga je dood en koopt iemand het huis terwijl jouw leven eerst om dat huis draaide, dat gewoon zo weer van iemand anders is. Wat was je leven dan? Het is heerlijk om mooie dingen te hebben, zeker als je op artistieke wijze van mooie dingen houdt. Maar voor mij werd het veel te veel onderdeel van hoe ik mezelf voelde en het heeft me veel tijd gekost te realiseren dat het allemaal komt en gaat. Dan ben je rijk, dan ben je weer arm, op en neer. Ik ben meer keren rijk en arm geweest dan ik kan tellen. Omdat ik hou van leven, voelen, reizen. Ik snap dat het stom klinkt maar als je voedsel hebt om je kinderen mee te voeden, en veiligheid: dat is gewoon mijn ‘ground zero’.
U heeft ook twee kinderen, hoe is het om een beroemde vader te zijn?
Ik heb nooit echt het idee gehad dat ze het leuk vinden om mijn films en televisieseries te zien. Ze hebben wel Baywatch gekeken maar ze waren niet onder de indruk om mij daarin te zien. Ze hadden zoiets van ‘’Yeah, whatever’’, haha.
Zou u willen dat uw kinderen ook in uw voetsporen treden? Of juist niet?
Mijn zoon is een muzikant en heeft zichzelf daar echt in gevonden. Hij houdt van muziek en is heel erg getalenteerd, dus dat is echt een deel van zijn leven. Mijn dochter is ook heel creatief maar meer op het gebied van mode en styling. Ze is aan het werk met een stylist die vooral mannen kleedt. Bijvoorbeeld Bradley Cooper, als hij naar een award-show gaat of interviews doet, helpt zij bij het creëren van zijn ‘look’. Hoe hij het wilt en er het beste uitziet. Ze is ook erg blij met deze baan. Want uiteindelijk is het enige wat echt belangrijk is, dat je kinderen gelukkig zijn. Gelukkig en veilig. Ik hou van mijn kinderen, ik heb veel jaren gespendeerd om bij hen te zijn maar nu ze allemaal een beetje hun eigen weg gaan pak ik ook weer mijn werk op.
Costas Mandylor
We hebben vernomen dat dit uw eerste keer in Nederland is, wat vindt u er tot zover van?
Ik ben gek op Amsterdam! Ik hou van de grachten en de binnenstad, ze zijn prachtig. Het is hier knus, ook al is het koud. Ik hou van de structuur van de stad en de mensen zijn hier ook echt heel aardig. Een goed restaurant is ook MOMO, het voelde alsof ik in New York was met een Nederlands smaakje.
Foto: Bram Heimens – ASA foto Amsterdam
Wanneer was voor u het moment dat u had besloten om acteur te worden?
Mijn verhaal is vrij simpel. Ik was verliefd op voetballen en had een vrij hoog niveau bereikt, maar op een dag kreeg ik een erg pijnlijke blessure en moest ik er een jaar mee stoppen. Ik heb toen vanuit Australië iemand opgezocht die in L.A. woonde, ik was daarvoor nog nooit in Amerika geweest. Het was rondom het jaar ’89/’90 toen Hollywood nog puur was, als ik het zo mag zeggen want nu met de reality-world en al de onzin waar ik een hekel aan heb is het minder. Het was toen gewoon cooler. Je liep dan door Beverly Hills en je zag echt grote acteurs rondlopen zoals Kirk Douglas, Gregory Peck, Anthony Quinn die ik vroeger op tv zag, en ik dacht ‘wauw’. ‘The bug bit me’ dat ik zo dicht bij deze mensen was, hoe kon ik anders reageren?
Ik ging toen naar een acteerles en zo is alles begonnen. (Parker Stevenson tussendoor: dat is echt een tof verhaal! Waarop Costas verdergaat:) Ja, het is ook wel grappig want veel mensen kwamen naar me toe om te melden dat ik model zou moeten worden en ik, als simpele jongen uit Melbourne met Griekse ouders, wist niet zo goed wat ik ermee moest. Wat trouwens ook wel leuk is, is dat ik dus een professionele voetballer was en dat mijn eerste project een soort voetbal-reclame was voor een shampoomerk. Maar de acteerlessen waren wel echt heel serieus en belangrijk voor me. Ik had een hekel aan school maar ik was toch de meest gedisciplineerde student die er was. Elke dag deed ik voor ongeveer 10 uur aan acteerles, ik vond het heerlijk. Zo is het allemaal begonnen. Haha het is een ietwat lang verhaal maar ik krijg opeens allemaal flash-backs.
Parker begint te lachen en ze zeggen dat ze het allebei leuk vinden om bij elkaars interviews te zijn. De sfeer zit er gelukkig in ieder geval helemaal in.
U heeft dus Griekse ouders en u bent opgegroeid in Australië. Hoe was het voor u om zich te settelen in de Verenigde Staten?
Het was raar want ik liep daar rond zonder geld. Ik had een paar stomme baantjes om het geld te verdienen voor mijn acteerlessen, en zo liep ik rond op de Sunset Boulevard. Iedereen was verder hartstikke aardig voor me en ze vonden me leuk omdat ik een van de vroege buitenlanders was. Het was apart maar tegelijkertijd bevrijdend omdat ik van een vrij ruige en sinistere plek kwam, maar het L.A. waar ik toen was voelde als een soort Disney-land.
Hoe bereidt u zich voor voor een rol zoals die van het personage detective Mark Hoffman in Saw?
De eerste Saw-film waarin ik diep betrokken was, was nummer 4, waar de hele wereld erachter komt dat ik de nieuwe moordenaar ben. Hoe ik me hier op heb voorbereid was door alleen mijn eigen scènes van het script te leren en verder niets ervan te lezen. Ik wilde namelijk dat het publiek zich gemanipuleerd zou voelen aan het einde van de film en ik dacht dat ik zelf niet handig genoeg te zijn om ze voor de gek te kunnen houden. Ik wilde dat de kijker na de film zoiets had van ‘fuck’! Hoe zeg je dat in het Nederlands? Oh, fuck haha. Het publiek werd gek en dat vond ik super. Saw was al een extreem succes voor mijn komst maar ik ben wel heel erg blij dat ik er tussen paste.
Heeft u nooit moeite gehad met het enorme horror-gehalte van deze film?
Nee, ik maakte ook elke dag grapjes met iedereen. Natuurlijk was het wel griezelig om levensechte dummies te zien van de acteurs die bijvoorbeeld een oog missen met allemaal bloed, het was net de ‘house of wax’, maar uiteindelijk maakte ik iedereen aan het lachen. Het was namelijk een vrij duistere omgeving om dag in dag uit, maand na maand, in te leven, dus dan liep ik over de set en zat er bijvoorbeeld een acteur vast en ging ik hem dan kietelen ofzo. Ik maak mensen aan het lachen omdat dat voor mij een manier is door de dag te komen.
Costas & Parker
Ik hoop niet brutaal te zijn met deze vraag, maar denken jullie dat jullie aantrekkelijke voorkomen een significante rol heeft gespeeld in jullie carrière?
Een stilte. Parker: Jij eerst haha!
Costas: Ik denk dat sommige mensen zich niet overbewust zijn van hun uiterlijk. Ik was daar één van. Ik voelde me gewoon oké, meisjes vonden me leuk, maar als je meer wilt dan dat dan zet je dat aan de kant en hoop je dat mensen je niet alleen leuk vinden omdat je een bepaald gezicht hebt. En het kost een tijdje om daar doorheen te komen, want ik denk dat bepaalde mensen een bepaalde ‘look’ moeten hebben en andere juist niet, want zij zijn dan een andere soort acteur. Maar mensen houden nou eenmaal van mooie dingen. Als ik bijvoorbeeld een hele mooie actrice zie, dan bewonder ik haar en als ze ook nog goed speelt bewonder ik haar nog veel meer. Je probeert er eigenlijk gewoon niet over na te denken. Maar ik bedankte mensen ervoor als ze me knap vonden.
Foto: Hollywood Produksiyon
Parker: Verdorie, dat was een heel goed antwoord. Voor mij ligt het wel wat anders. Toen ik klein was had ik tanden die uit mijn mond staken, hele grote ogen, flaporen, gek haar, ga zo maar door. Ik leek gewoon op Dopey van Sneeuwwitje. Voor wel vijftien jaar zag ik er zo uit. Ik dacht ook niet dat ik acteerklussen kreeg vanwege mijn uiterlijk maar vanwege natuurlijke kwaliteiten. Sommige dingen gingen mij gewoon makkelijk af. Als ik ook niet bekend was geworden als acteur, dan waren de mensen niet gestopt op straat om tegen me te zeggen ‘oh, wat zie je er goed uit’. Alleen omdat ik op televisie ben geweest doen mensen dat. Maarja er zijn zoveel mannen die er beter uit zien dan ik en die getalenteerder zijn dan ik. Ik was dan wel een tieneridool maar ik weet zeker dat er duizenden anderen die plek hadden kunnen vervullen. Door alle franchise werd ik gehyped, maar niet door mijn uiterlijk.
Hoe heeft het beroemd zijn jullie leven beïnvloed?
Costas: Parker heeft sowieso meer beroemdheid genoten dan ik, maar op verschillende manieren. Ik ben er vrij goed mee omgegaan. Het was eng, ik had eens een vrouwelijke stalker. Nou, ik zou liever met een man op straat vechten dan een vrouwelijke stalker hebben, het kan echt heel eng worden. Dat is een gek gedeelte. Maar soms als je ergens komt zijn de mensen zo hartelijk tegen je en blij dat ze je gedag kunnen zeggen en dat maakt je weer blij. Vervolgens weer andere keren zijn mensen dronken en vervelend en willen ze ruzie schoppen, puur omdat je in een bepaalde televisieshow zit. Ik vind het dan ook fijn om met vrienden uit te gaan, dat voelt iets veiliger omdat zij ook de boel in de gaten houden. Uiteindelijk, achter al de glamour et cetera, maakt de methodologie van het scherm mensen gek van je of juist omgekeerd, terwijl wij ook gewoon maar simpele mensen zijn. Maar ik klaag niet, het is een goede rit voor zover.
Parker: Beroemd zijn is zeker interessant, want zoals Costas al vertelde is hij gaan acteren omdat hij van het werk houdt. Hij studeerde, werkte, leerde en nog meer. Maar helaas zijn er ook heel veel mensen die het alleen doen voor de roem, de aandacht, het gedoe eromheen en niet voor het werk. Hen maakt het niet uit met wie ze werken, ze willen alleen weten hoeveel ze betaald krijgen. Maar Costas is niet zo, ook op de manier hoe hij met het script van Saw is omgegaan. Hij is een echte acteur!
Costas: I love you.
Parker: Ik doe acteerwerk omdat ik ervan geniet, ik hou van het werk zelf. De bijkomstige zaken kunnen leuk zijn en ik vind ze ook fijn, maar het houdt me veel minder bezig dan het werk zelf. Het komt op de tweede plaats. Toen ik jong was vond ik het leuk dat als mensen me zagen me bijvoorbeeld een goede plek in een restaurant gaven of een upgrade in het vliegtuig. Dit soort dingen vond ik prachtig, maar na een tijdje ging dat gevoel van ‘wauw’ er ook wel af. Het was zelfs een tijdje zo erg dat ik niet meer normaal in New York over straat kon. Ik bekeek dan een etalage en mensen gingen achter mij staan om de reflectie van mijn gezicht in de etalage te zien! Dat is gek want jij wilt alleen het moois in de etalage zien. En ik klaag niet over het beroemdheid gedeelte hoor, maar ik acteer gewoon omdat ik van acteren houdt, net als regisseren en fotograferen. Daar hou ik van en sta ik ’s ochtends voor op. Het werk is het plezier.
Hoe hebben jullie het voor elkaar gekregen om zo goed met beide voeten aan de grond te blijven tijdens jullie carrière?
Costas: Ik denk dat het eraan ligt hoe je bent opgevoed. Ik kreeg een pak voor mijn broek als ik de deur niet voor mensen openhield enzo, al vanaf heel jong. Dus je groeit op met bepaalde kwaliteiten. Ik groeide verder ook op tussen het gangster-type mensen waaronder een bepaalde code heerste en als je die regels overtrad kwam je goed in de problemen. Dus ik ben eigenlijk gewoon altijd goed voor iedereen. Ook voor de crews want ze werken voor ons. Ze houden je aan de grond want voor de camera moet het altijd beter etc., en dan draai je je vervolgens om en zie je dat al die mensen er voor je staan. Je moet gewoon ‘echt’ blijven. In Hollywood lijken veel dingen een sprookje, maar achter de schermen is het gewoon de realiteit met ook minder mooie dingen. “You just have to stay real or you will go koohkooh”.
Er was eens iemand die Anthony Quinn had gevraagd wat beroemdheid hem had gebracht en hij antwoordde: “eenzaamheid”. Als je echt beroemd bent moet je soms op de vlucht of je verschuilen, hij sloot zichzelf soms maar op.
Foto: Hollywood Produksiyon
Parker: Het kostte voor mij de hele cyclus van naar niets, naar al het bezit en rijkdom, en naar alles weer verliezen om te realiseren dat ik precies hetzelfde was gebleven al die tijd. Of ik nou niets was of dat iedereen me achterna zat: ik bleef hetzelfde. Het enige wat verschilde was hun perceptie, maar ik was dezelfde! Dat ik die hele cyclus heb meegemaakt, liet mij inzien dat het belangrijk is dat je je leven gewoon zo goed en toegewijd mogelijk leeft als je kunt en dat de rest er niet toe doet. Dit inzicht kreeg ik echter pas ergens in mijn dertiger jaren.
Wat vinden jullie leuker om te doen? Televisie of films maken?
Parker: Ik hou van de snelheid van tv. Als je bijvoorbeeld een twee uur lange televisiefilm maakt, ben je daar een maand mee bezig. Maar aan een bioscoopfilm van twee uur werk je minstens 4 maanden. Dat wil zeggen dat elke minuut zorgvuldig wordt uitgekozen, om het allerbeste van het allerbeste op het scherm te krijgen. En bij televisie is het “bam, bam, bam, bam”. Ik hou van de energie en de snelheid ervan.
Costas: Televisie maken, vergeet even reality-programma’s en stomme shows, daarbuiten is televisie heel erg verbeterd en meer gevarieerd. Veel kanalen zoals HBO maken nu echte films, waardoor tv tegenwoordig interessanter is vind ik. En als je iets maakt is het een paar weken later al te zien op tv en daarna gewoon wekelijks, terwijl films pas een jaar later na al het werk uitkomen, waar je dan de hele tijd op zit te wachten. Maar ik vind zowel televisie als film prachtig en van hoge kwaliteit. Ik zou zeker graag weer een mooie tv-productie willen doen maar een goede film maken met dito acteurs is ook een hele goede leerervaring.
Wat was jullie gekste moment in jullie carrière?
Costas: Nou op de filmset heb ik wel een aantal keren gehad dat ik zowat dood kon zijn, door iets wat er fout ging. Op het nippertje ging het dan nog goed en realiseerde ik me weer “Fuck, we’re making a real movie”, ik had dood kunnen gaan maar je gaat dan gewoon door. Ook goede samenwerkingen op de set waarbij alles gesmeerd loopt is heel fijn. Ohja, en wat mensen snel vergeten is het moment dat je te horen krijgt “You got the job” na lang gewacht te hebben op het verlossende woord.
Hebben jullie wel eens producties gedaan waarna je realiseerde dat je die voor je carrière beter niet had kunnen doen?
Costas : Genoeg haha! Nee, ik heb wel vaak projecten aangenomen om een ander een plezier te doen. En dan komt het uiteindelijk op een kanaal waar het niet op zou moeten zijn, wat ook niet was besproken. En sommige van dit soort dingen kunnen ook echt schadelijk zijn voor je carrière. Je doet dan bijvoorbeeld iets als gunst voor een bekende maar dan mis je soms een productie die heel goed voor je was geweest. Dan besluit je wel om daarin geen gunsten meer te verlenen.
Parker: Je gelooft altijd in de personages en het materiaal maar soms werkt het uiteindelijk gewoon niet. Het kan ook de andere kant op werken want ik ging eens een productie aan puur voor het geld om mijn studie mee te betalen, en dat bleek uiteindelijk ook echt een groot succes te zijn. Het allerbelangrijkste is dat je open blijft staan voor alles. Je kan in een rechte lijn naar je doel komen maar dan mis je wellicht dingen, en je kunt ervoor kiezen om met omwegen naar je doel te gaan, als je er echt helemaal voor gaat kom je er namelijk toch. Je moet niet meteen iets afslaan, maar er gewoon in mee gaan ook al is het wellicht niet je eerste keuze. Het kan je een hele andere kant opvoeren. In mijn opvoeding werd dit me helaas niet geleerd en daarom heb ik een hoop dingen gemist.
Hebben jullie wensen of doelen voor de toekomst?
Costas: Ik wil gezond zijn. Ik heb een aantal jaar terug mijn ruggengraat zeer erg bezeerd dus ik wil gewoon topfit zijn. Ik wil de goede dingen van het leven najagen. Ik ben een soort Griekse hippie, ik speel en ik neem risico’s en als je wat ouder wordt leer je wel de rem er iets meer op te zetten. Gewoon ’s ochtends vroeg opstaan, de frisse lucht inademen en genieten van alle mooie dingen van het leven. Een mooie film- of televisieproductie zou ik ook nog heel graag doen uiteraard.
Parker: Ik ben benieuwd naar mijn expositie in Den Haag, hoe dat allemaal gaat worden. Ik heb van de week het bibliotheek-gebouw gefotografeerd en daar komt een expositie van. Ook zou ik graag een toneelstuk doen in New York tijdens het French Festival komende zomer.
En dan als laatste toepasselijke vraag: wat is jullie definitie van het woord ‘Glamour’?
Costas: Als typische versie van glamour denkt men altijd aan snelle boten, snelle auto’s, hoge hakken en make-up, maar glamour is meer dan dat. Reizen naar exotische bestemmingen, hier zijn of op Bora Bora pratend met bijvoorbeeld een geschiedkundige of een wetenschapper. Dat je hoofd vervuld raakt met nieuwe informatie en ideeën en dat je het geluk hebt nieuwe plekken te ontdekken. De façade van glamour in bijvoorbeeld Hollywood of Parijs is voor mij vrij fictief, het is niet zo opwindend. In Beverly Hills lopen mensen de dure winkels e.d. langs, ik vind dat niet glamorous. Bijvoorbeeld heel erg veel geld uitgeven aan iets vanwege het merk terwijl het product zelf eigenlijk veel minder waard is, vind ik stom. Een beha wordt voor 20 dollar gemaakt en voor 300 dollar verkocht, en dan neemt een vrouw er ook nog eens 15 van. Hoeveel bh’s heb je nou echt nodig sowieso? En hij gaat toch ook nog eens uit, dus haha.
Parker: Ja inderdaad, Costas! Glamour wordt geassocieerd met geld, maar daar gaat het niet om. Het gaat om de gratie die sommige mensen hebben, de zelfverzekerdheid en houding. Audrey Hepburn was glamorous want ze had een bepaalde gratie over zich. Er was iets zo mooi aan haar, het ging er niet om of ze welvarend was of niet.
Costas en Parker aanvullend op elkaar: Het gaat ook om stijl. Niet per se qua wat je draagt maar hoe je zit, beweegt en loopt. Sommige producten kunnen heel mooi en glamorous zijn maar het gaat erom hoe de persoon ermee omgaat. Loopt iemand ermee te pronken of is diegene discreet? Verder zijn beschaafdheid en intelligentie ook van belang.
Costas: Ja en soms zie je dan award-shows met de dames in bizar grote jurken met allerlei tierelantijnen, metaal om hun borsten, open ruggen enzovoort: het ziet er allemaal niet uit. En dan blijkt het een 80.000 dollar dure jurk van een bijzonder merk te zijn, wat een onzin allemaal. Maar je ziet niemand in een simpel zwart of wit jurkje, net boven de knie met halfhoge hakken, maar dat is glamorous voor mij. Al die andere jurken vind ik ridicuul en het is niet sexy of glamorous. Zet er echt maar in dat ik dat gezegd heb haha.
Foto: Hollywood Produksiyon
Na nog gezellig een drankje met de heren gedaan te hebben is het tijd voor ons van Glamourland om hen weer te verlaten, ze hebben immers een druk programma en vliegen later op de avond alweer door naar Turkije. We bedanken Costas Mandylor, Parker Stevenson en Hollywood Produksiyon ten zeerste voor hun tijd, openheid en gezelligheid en hopen dat er in de toekomst een vervolginterview mag plaatsvinden, wellicht in Hollywood?
Comments