Gelukkig bestaan er nog huisvrouwen. De dames die ervoor zorgen dat wij ons niet al te onzeker gaan voelen over ons uiterlijk en ons laten zien dat het daadwerkelijk mogelijk is om uw kinderen zelf op te voeden en rond te komen van 1500 netto per maand.
Op uitnodiging van mevrouw Pia mochten wij een ochtend meelopen en het wel en wee van een gemiddelde huisvrouw aanschouwen. Mevrouw Pia is een vrouw met een bovengemiddeld aantal kinderen en een beneden modaal inkomen. Zij beschikt over 5 kinderen en geen huishoudster, nanny of kok. Haar partner is aanwezig, zij het alleen lichamelijk en niet geestelijk.
Wij stonden ´s morgens vroeg half 6 op de stoep bij mevrouw Pia (“zeg maar gewoon Pia hoor”) en vroegen ons af waarom wij hier toch zo vroeg hadden afgesproken. Onze kinderen hebben pas om 12 uur toestemming ons domein te betreden, dus wat zouden deze kinderen toch zo vroeg doen?
Bij binnenkomst treffen wij een totale chaos aan in de hal, die bezaaid ligt met speelgoed. Volgens Pia moeten wij daar maar ‘gewoon overheen stappen hoor’ dus dat doen wij ook.
Nadat er plaats gemaakt is op de bank voor ons krijgen wij koffie aangeboden wat geserveerd wordt in plastic bekers, koffiemelk ontbreekt. Pia excuseert zich omdat zij zich nog even moet opfrissen, dus wij wachten gedwee op de bank, kijkend naar onze koffie, ons afvragend of wij hier wel goed aan doen.
Dan komen de eerste kinderen binnen lopen. Wij willen ons voorstellen en steken onze hand uit, wij krijgen daar echter een vuist voor terug met de woorden ‘boks’ erbij. Een uiterst vreemde gewaarwording die ons een lichtelijk ongemakkelijk gevoel geeft.
Na 40 minuten komt Pia weer naar beneden en vraagt of de kinderen zich al hebben voorgesteld. Ons antwoord wordt overstemd door een intens gekrijs van 1 van de kinderen: het jong is van de trap gevallen en wil getroost worden. Is daar geen nanny voor aanwezig?
Het is tijd voor het ontbijt. Wij schuiven aan, zittend op klapstoeltjes, en wachten op ons eten. Na 5 minuten wachten wordt het ons duidelijk dat het de bedoeling is dat wij ons eigen ontbijt gaan maken. Pia is in de tussentijd druk bezig haar kroost te voorzien van eten, haar partner ligt nog op bed. Wij smeren ons eigen brood (witbrood!) en drinken daarbij een glas volle melk, wederom uit plastic bekertjes.
Onze nieuwsgierigheid wordt toch wel aangewakkerd, wat gaat er de rest van de dag gebeuren? Gaat Pia een museum bezoeken? Lunchen in een vooraanstaand restaurant? Laat zij de kinderen even achter bij een nanny zodat zij zelf even naar de pedicure kan gaan?
Niets blijkt minder waar. Na het ontbijt verheft Pia haar stem en draagt alle kinderen op om naar buiten te gaan. Alle 5 de kinderen, in de leeftijd van 2 tot en met 10 verlaten al gillend en tierend het huis.
“Zo”, zegt Pia, “dan is het nu tijd voor Oprah”.
Wij verlaten verbijsterd het huis, is dit nou echt het leven van een gemiddelde bijstandsmoeder?
Comments