Het was een gure donderdag in februari. Vanachter zijn bureau wreef Dior topman Sidney Toledano zijn handen. Dit plan moest en zou lukken, hij keek er erg naar uit. Toledano klikte met zijn muis tussen de twee beeldschermen op zijn bureau voor zich. Er floepte een tweede tabblad open op het rechter scherm die de geluidsgolven van de verborgen microfoon toonde. Hij glimlachte tevreden en zonk dieper weg in zijn leren fauteuil.
Het was allemaal begonnen in januari 2010, toen er een video opdook in zijn e-mailbox. De video kwam precies op het juiste moment. Toledano kwam die middag na een heftig overleg met Dior ontwerper John Galliano gefrustreerd zijn kantoor binnen. De vergaderingen met Galliano waren altijd al stroef geweest, maar bij het overleg voor de laatste twee collecties was John helemaal niet te genieten geweest. Achter de rug van Galliano werd al gesproken over het vervangen van de ontwerper. Niet omdat hij slecht werk leverde, integendeel. Maar de kosten stegen de pan uit de laatste tijd; de shows moesten steeds extremer en vaak besloot de excentrieke ontwerper in de laatste paar weken nog tot vervanging van minstens de helft van de kostbare ontwerpen die de catwalk op hadden moeten gaan. Wat zorgde voor veel stress en enorme extra kosten. Er viel geen land met Galliano te bezeilen sinds zijn coke verslaving steeds heftiger vormen aannam. Hij zag het probleem niet en er viel niet over te spreken. Galliano werd ook steeds vaker agressief en hield zichzelf niet meer in de hand. Hij had waanideeen door zijn drugsgebruik en veel personeel wilde niet meer met hem samenwerken. De directie had onder aanvoering van Toledano besloten dat het exit Galliano was, ondanks dat Galliano Dior in de afgelopen jaren uit het slob had gehaald. Ze hadden al eerder geprobeerd Galliano weg te sturen doordat zijn ontwerpen de laatste tijd voorspelbaar werden genoemd door de kritische mode pers, maar dat was mislukt. De video bood uitkomst.
De video liet een totaal beschonken John Galliano zien, die uit de tent werd gelokt door twee meiden in een Frans café. Door het drugsgebruik van John kwamen er erg foute woorden uit. John schold de laatste tijd om het minste geringste Jan en alleman uit en lette dan, wanneer hij teveel had gebruikt, ook niet meer op gedragsvormen en meed het ook niet om mensen aan te spreken op hun uiterlijk of afkomst. Toledano had deze mensen al vaker een bedrag moeten bieden hun mond te houden om de goede naam van Dior niet te schaden. De afkoping had hij goed verborgen weten te houden, zelfs Galliano had er geen weet van. Ook in de video die Toledano bekeek op zijn beeldscherm zat Galliano weer te schelden. Ditmaal op de twee Joodse dames die de ruzie filmden met hun mobiele telefoon. Ondanks dat de dames in kwestie de ontwerper eerder hadden uitgemaakt voor freak en hem hadden aangesproken op zijn homoseksualiteit, ging Galliano te ver. Hij probeerde de meiden op hun nummer te zetten door hen te beledigen, net zoals ze bij hem hadden gedaan, maar faalde jammerlijk door te ver te gaan. Helaas voor hem was dit op film opgenomen en ondanks dat de beelden niet op het internet verschenen waren maar op het bureau van Toledano, zouden deze beelden hem fataal gaan worden…
Toledano wist waar en wanneer John Galliano zijn diner genoot. Op donderdag was dat altijd de bar Rue de la Perle in de Parijse wijk Le Marais. Hij wist dat Galliano onder zware druk leefde. Over een week werd de nieuwe collectie voor Dior gepresenteerd en John hing dagelijks met zijn neus in de poeder om de stress daarvan aan te kunnen. Daarnaast dronk hij de laatste dagen veel meer om dezelfde reden dus dit plan was een makkie.
Al tijdens het diner was door een kelner GHB in de glazen wijn van Galliano gedruppeld. De kelner had deze vloeistof in opdracht van Toledano en tegen dikke betaling willen toevoegen aan de overvloedige drank die deze avond vloeide. De combinatie van alcohol, GHB en de vaste dosis cocaïne van Galliano zouden hun werk doen en van Galliano een speelpop maken die alles deed en zei wat je van hem verlangde.
Galliano nam aan het slot van de avond plaats op het terras om een sigaretje te roken. De dames die binnen al begonnen waren John uit te dagen door hem tijdens het eten te storen met vervelende opmerkingen over zijn homoseksualiteit en uiterlijk volgde zijn voorbeeld. Toledano had dit truckje vaker getest en wist dat dit gevoeliger was dan elk ander onderwerp en dat John zich vaak, net als de video, zo opwond, dat hij zichzelf schaamteloos liet gaan. Toen het dan ook zover kwam dat de beeldschermen op het bureau de beelden toonden en de geluiden door de kantoorkamer schalde van een scheldende, dreigende en Hitler verheerlijkende John Galliano, wist Toledano het zeker; het nieuwe tijdperk voor Dior begon vandaag.
Ok, ik probeerde in no-time een Dan Brown in elkaar te draaien. Iedereen weet dat bij Brown wordt gespeeld met waar- en onwaarheden. Zo ook hier. Ik vrees toch dat alles klopt over Galliano. Zonde en verschrikkelijk dat deze creatieve geest blijkbaar ook zo’n duistere kant heeft…
Report: Allan @AllanVos
Comments